Το ζήτημα είναι να μη μείνουμε 
μόνο το κέλυφος,το σαρκίο,
σαν άδεια στραγγισμένα μπουκάλια κρασιού.
Να μην ακούμε την ηχώ της σιωπής μας
σε μπετά και ντουβάρια.
Ένα χαμόγελο,ένα χάδι,μια ματιά ......
ας είμαστε ολιγαρκείς.
Ας μη γίνουμε πυροτεχνήματα
σπονδή για ένα βράδυ.
Ούτε κύμβαλα αλαλάζοντα
στην εκατόμβη των ψεκασμών.
Στις υπόγειες διαδρομές,
στα λαγούμια,
στο δίκτυο των υπονόμων,
να κλωθογυρνάμε αέναα

μέχρι να φέρουμε τ' απάνω κάτω!

Η ανάγκη υπαγορεύει
και η κοινωνικό-οικονομική πραγματικότητα ακολουθεί.